Thirteen Letters To Niall

"Więc dostałeś je w hotelu?" Zapytał Liam. Po tym jak Niall mu powiedział, chłopak gapił się na niego przez kilka chwil nieodczytywalnym wyrazem twarzy, zanim wzruszył ramionami i wziął laptop z jego rąk, zaczął przeglądać strony w Google.

 

"W sumie, tak. Pod drzwiami."
 

Liam zmarszczył brwi. "Wiec nie mógł być to fan. Nie wpuściliby nikogo bez kluczy do ich pokoi na nasze piętro".


"Wiec, nie Charlie?" Powiedział Niall, przyciskając swoje kolana do klatki piersiowej i starając się nie interpretować za bardzo tego i faktu, że ona przestała pisać dawno temu. Nic jej nie będzie. Nie będzie.


"Nie." Liam podrapał tył karku, krzyżując swoje nogi. Kontynuował przeglądanie online przerywając na chwilę kiedy myślał. Zamrugał, raz, drugi raz. "I jeśli to nie była fanka, więc albo to gość, który ma pokój na tym samym piętrze co my, albo jeden z ludzi pracujących tutaj."
 

"Dlaczego ktoś miałby wynajmować pokój na tym samym piętrze co my tylko po to, by dostarczyć parę listów?"


"Nie mogliby." Powiedział Liam. "Hotele nie ujawniają naszego numeru piętra publicznie."


"Więc to ktoś kto tutaj pracuje? Kto? Możemy ich znaleźć?" Niall zapytał, prostując się trochę z podekscytowania. Jeśli mógłby ich znaleźć, wtedy mógłby ją znaleźć.
 

Liam wzruszył ramionami, i westchnął. „Nie sądzę byś pamiętał dokładnie jaki to był hotel, w którym je dostałeś?” Zapytał, przygryzając jego dolną wargę. Niall osunął się na swoim krześle.


"Nie." Mruknął.
 

Westchnął znowu, Liam z powrotem opadł na sofę i przewijał dalej. "W porządku," Powiedział, machając ręką do Niala. "Spróbuję i zobaczę. Idź przeczytać kolejny list, zobacz czy dała ci więcej wskazówek, co do miejsca gdzie jest."


Niall zsunął się powoli ze sofy. "Jesteś pewien?" Zapytał ostrożnie. Liam nawet nie czytał listów, mimo to, był tak samo zaangażowany w znalezienie jej jak Niall był.


"Te listy cię uszczęśliwiają. I jeśli odnalezienie jej sprawi, że nadal będziesz szczęśliwy, to zrobię to." Powiedział.


Niall nie wiedział, co powiedzieć, więc przytaknął i szybko zamknął drzwi za sobą, wziął paczkę listów i podciągnął się w górę na swoje łóżko piętrowe. Charlie sprawiała, że był szczęśliwy. Ale to ssące uczucie w jego żołądku, którego nie może się pozbyć, i to jest okropne, i prawie może poczuć jak ona odchodzi.
 

Po prostu potrzebuje otuchy, to wszystko. Po prostu musi wiedzieć, że jest bezpieczna i zdrowa i ma się dobrze.


Rozerwał trzynasty list, próbując zignorować zdenerwowanie w jego klatce.



Drogi Niallu,


Ten list zabrał więcej czasu na napisanie, głównie przez to, że moja nowa terapeutka (Lola, jest blondynką i Australijką i zawsze częstuje mnie miętowymi Mentosami, które są dobre) zapytała się o listy, i czy mi bardzo mi pomagają. Powiedziałam tak, pomagają mi i ona zapytała się czy mogę jej jeden pokazać. Więc pokazałam.


I wtedy mi go zabrała.


Mówiła dużo rzeczy o pogodzeniu się z tym, co się stało wcześniej naturalną i powolną metodą, i że może te listy nie pomagają mi tak bardzo jak myślałam, jedynie rozgrzebywanie złych wspomnień a one sprawiają, że czuję się jeszcze gorzej. Również wspomniała o "fałszywej nadziei", co jest głupie, ponieważ nie mam żadnej fałszywej nadziei. Jakiejkolwiek, naprawdę.


Wiem, że nie odpiszesz. Wiem, że nawet ich nie czytasz. Po prostu lubię udawać, że czytasz, to wszystko.


Czytam, pomyślał Niall. Jestem tutaj, słucham.


Przed gabinetem Loli jest taki stojak z ulotkami. Jedna z nich "Pogodzenie się ze stratą i jak radzić sobie z bólem" była ozdobiona jasno niebieską czcionką Comic Sans, i jeden z podpunktów w środku mówił, że powinno się porozmawiać o stracie z inną bliską osobą.


Wszystkie bliskie mi osoby nie żyją, więc rozmawiam z tobą.


Słucham.


Więc poza tym, jest taki nowy dzieciak, który właśnie przeniósł się do naszej klasy. Siedzi dwa miejsca za mną na niemieckim i za plecami na historii, i k*rwa, jeśli on nie wygląda jak Blake.


Nie powiedziałam ci jeszcze o Blake'u. Prawdopodobnie dlatego, że jest on osobą, którą straciłam jako ostatnią, i wydaje się jakby tego było za wiele, wiesz? Ostatnia rzecz, która mnie zraniła, i potem było tak jakbym się po prostu poddała. Jak Eliza poddała po tym jak nasi rodzice umarli, po prostu przestała walczyć i leżała tam, pragnąc by śmierć pochłonęła cię jak wielka fala.
 

Ale Eliza miała łatwe wyjście. Ja nie. 


I to było prawie rok temu, kiedy chodziłam tymi wypolerowanymi korytarzami szpitalnymi, ręce drżały kiedy życie zabrało mi ostatnią osobę, do której mogłam się zwrócić. To był kurewski rok, i nadal nie czuję się lepiej, ani w lepszej formie niż wtedy. Tylko odrętwienie, niekończący się bój w mojej klatce piersiowej kiedy próbuję oddychać przez płuca, które nie chcą już pracować. I Jezus, to jest przygnębiające. (Zamknę się już.)


Dobra. Więc Blake był piętnastolatkiem, z brązowymi rozczochranymi włosami i ciemnymi oczami i uśmiechem, który wydawał się rozświetlać cały świat. Poznałam go kiedy byłam w 9 klasie, dwa miesiące przed śmiercią Elizy i właśnie przeniosłam się do mojego obecnego domu dziecka, w szpitalnej kafejce.


I był tam jedynym, który nie wyglądał na kogoś kto zna śmierć.


Oczywiście, jego włosy były w nieładzie i miał worki pod oczami, ale one błyszczały, jak wypolerowane szkło. Serdeczne i przyciągające. Sklep był mały, i siedziałam przy jednym z dwóch stolików z wolnym miejscem.


"Mogę tutaj usiąść?" Zapytał, ściskając mocno swój plastikowy kubek, Blake było napisane na nim czarnym markerem. I może moi rodzice umarli trzy tygodnie temu i może moja jedyna siostra też powoli i stopniowo umierała, ale nie zamierzałam powiedzieć nie. Myślę, że zdał sobie również sprawę, że nie jestem w nastroju do rozmowy. Więc, po prostu powoli pił swoją gorącą czekoladę w ciszy, czasami spoglądając na mnie, kiedy myślał, że nie patrzę. Patrzyłam w każdym razie. To było nawet urocze.


Cały czas patrzyłam się na niego i myślałam, jesteś taki szczęśliwy. Pamiętam go patrzącego przez okno, oczy podążały za przechodzącymi pielęgniarkami i lekarzami jakby to było coś fascynującego i on był taki pełen życia i młody i niedoświadczony.


Nie sądzę, bym miała potrzebę zapytać się go dlaczego tu jest, czy to było coś złego, czy przygotowywał się na utratę kogoś, tak jak ja. Oczywiście, że nie. I pamiętam uczucie, bezwzględne, kompletne zazdroszczenie mu.


Kiedy odchodził, kiwną mi głową i pomachał na do widzenia, uśmiechając się.


Uśmiechnęłam się po raz pierwszy od miesięcy.


Więc to był pierwszy raz kiedy go spotkałam. Także nie ostatni. Może powiem ci o tym pewnego dnia.


Z innych nowości, Alice dziwnie się zachowuje. I kiedy mówię dziwnie, mam na myśli, że zachowuje się jakby była całkowicie wyłączona i jest cicho przy mnie. Nie taki zwykły i trochę zbyt pobudliwy rodzaj dziwności, ponieważ ona jest taka cały czas, jednakże. Po prostu dziwnie. Ciągle jest napięcie pomiędzy nami, wiesz?


To mi się nie podoba.


Jeśli jest coś czego ona mi nie mówi, to pragnę by mi powiedziała. Czy to postanowienie, że mnie nienawidzi, czy stałam się zbyt dziwna albo czepliwa, czy po prostu znudziła się mną i setkami moich wad, to dalej wolę by dała mi znać, zamiast powolnego odsuwania się, tak jak moi wszyscy starzy znajomi zrobili po wypadku.


Powiedziałam Loli, że przestałam pisać listy. Ona uważa, że myślenie o takich rzeczach jak te sprawią, że popadnę w depresję albo będę miała myśli samobójcze. I mówi, że muszę spróbować siebie naprawić. Muszę spróbować się poprawić, muszę postarać się nie poddawać, w przeciwnym razie będzie tylko gorzej.


Spróbuje, Niall. Obiecuję.


Chociaż nie zamierzam przestać pisać. Nie sądzę byś odpisał, albo nawiązał kontakt w jakiś sposób, albo po prostu nawet je czytał, ale czasami marzę byś to robił.



Dużo miłości,


Charlie ♥



"Również próbuję," Niall mruknął do siebie, wyglądając przez okno.


"Odnajdę cię. Obiecuję."

Jeśli czytasz, to skomentuj. :)

Jest ponad 15 tyś (!!) wyświetleń (za co jestem wam dozgonnie wdzięczna i jestem w szoku, naprawdę), ale myślę, że dalibyście radę podwyższyć ilość komentarzy :D więc sprawdźmy ile jesteście w stanie podwyższyć.. 

Naprawdę jeden, mały, krótki komentarz sprawia, że na mojej twarzy pojawia się uśmiech.  

A im więcej, tym prędzej nowy będzie list...